دگرباشان جنسی+ گوشه

در کلاس ادبیات LGBTQ+ من، ما شروع به یادگیری در مورد پولاری کردیم. در طول اواسط قرن بیستم، پولاری در زمانی که همجنس گرایی غیرقانونی بود، به عنوان یک «زبان کد» برای انگلیسی های همجنس گرا محبوب بود. نادیده گرفتن نفوذ پولاری در فرهنگ همجنسگرایان غیرممکن است، چرا که به برتیس همجنس گرا راهی بازیگوش برای بیان تمایلات جنسی خود بدون مواجه شدن با عواقب قانون داد. با پری من، من تلاش برای ادای احترام به پولاری از طریق استفاده من از alliteration، اشاره به عامیانه قافیه دار و whimsicality از زبان است.

به گفته جورج مک دونالد، برای داشته بودن پری موفق، خواننده باید «قوانین وجود خود را اطاعت شده ببیند» (مک دونالد). اگرچه هر پری منحصر به فرد است، قوس داستان های خود را به دنبال یک الگوی فرمولیک است. با وجود پری من در حال گسترش بر برخی از قوانین پری سنتی، داستان من هنوز هم به دنبال قوانین است که مک دونالد می گذارد: اشتیع قهرمان برای عشق، پیدا کردن عشق واقعی خود را، که توسط خصومت خنثی، و سپس شکست خصومت و پیدا کردن عشق، با خوشحالی همیشه پس از.

چیز دیگری مک دونالد گنجانیده به پری های خود را گنجاندن "مرزهای" است. رودریک مک گیلیس در مقاله خود می نویسد: «'یک پری فقط یک پری است' جورج مک دونالد و کوئرینگ پری» که «مک دونالد مدام در حال ایجاد مکان هایی با مرزها، مرزهای بین سرزمین پری و سرزمینی است که ما آن را «واقعیت» می دانیم» (مک گیلیس). با پری من با استفاده از اصطلاحات فضایی و در حال وقوع در مکان های مختلف در فضای بیرون، من مطمئن شوید که به طور مداوم بر روی آن تم ساخت. من به جای استفاده از مکان هایی مانند نام شهرهای بزرگ، آن نام ها را با مکان هایی در فضا مانند سیحابی عقاب جایگزین کردم و به جای تبدیل درمانی، آن را «کمربند ستاره ای» می نامم. این مکان ها به ایجاد این ایده کمک می کنند که اعمالی که «ستاره ها» من انجام می دهند، مانند شناور بودن، توجیه می شوند زیرا به ظاهر در یک محیط دنیایی بیرون قرار می گیرند. 

و این پایه و اساس پری من را می گذارد، "ستاره ها حرکت نمی کنند."

***

در فاصله چیزی می شنود، می خندد. 

خنده? 

اون با خودش فکر ميکنه . 

"آه، آیا انسان خود را به شما در تنگ واقعا؟" 

گالوپ اسب نر عضلانی در فاصله، نور playfully تندرست کردن از کت پر جنب و جوش خود را. سایه کم رنگ او شروع به ظاهر شدن واضح تر می کند...

خواهش ميکنم کمکم کنيد قربان پاهام، از بی حسی درد می کنن و... و چشمانم از نگاه کردن به همان سر سبزی بیش از حد رشد کرده در شش ماه گذشته تیره و تار شده است.» الی زمزمه می کند.

چه بلايي سر انسان حيوون خونگيت اومده؟ دیگر دوستت نمی دارند؟» اظهارات اسب نر کاکل دار.

الی میترز می گوید: «نه، احساس کرده ام که هرگز محدوده این پایدار زندان مانند را ترک نکرده ام.»

"پس تو هيچوقت از بلوف هاي کنار دريا رد نشدي؟" اریک می پرسد.

"نه... هرگز، الی پاسخ می دهد.

"بذار ببرمت اونجا. به هر حال، نام من اریک است.» اسب نر عضلانی می گوید. 

الی می گوید: «مال من الی است.»

اریک اعلام می کند: «خوب خوب است که شما را ملاقات می کنم، الی.» 

اریک بر روی شن سختی که پایدار را احاطه کرده زانو می زند و در حالی که شروع به صحبت می کند، دنیای اطراف الی شروع به ذوب شدن و ناپدید شدن می کند. اریک طراوت هوای شور را توصیف می کند که چگونه بوی آن روزها به کت ش چسبیده به نظر می رسید. او منظره را از بلوف ها تعیین می کند، چگونه امواج آبی نیروی دریایی مانند چمن سبز جنگلی بلند حرکت می کردند.

ناگهان آهنگ اریک دیوارهای زندان را پاره می کند اما سه ثانیه بعد چوب قابل ستایش زندان به صورت جادویی خود را در اطراف بدن الی دوباره جمع می کند. 

"کجا داري ميري؟" الی می پرسد. 

اریک در پاسخ می گوید: «من راهی پیدا می کنم تا شما را به ساحل ببرم.» اریک مقدر شده بود الی را راهی برای تجربه احساس ماسه های گرم در زیر هووهایش پیدا کند.  

*poof*

اريک ناپديد ميشه در غیاب او دنیای الی اکنون احساس خالی بودن می کند.

روزها می گذرد و هیچ چیز تغییر نمی کند. فصل ها تغییر می کنند و سبزی کم رنگ اطراف پایدار با نزدیک شدن به زمستان به سرعت شروع به کندن و فرو ریختن می کند و با آن امید الی––امید الی به چشیدن هوای شور ساحل و رقص با امواج اقیانوس. 

در حالی که گرد و غبار نور برف شروع به پوشاندن چوب قالبی الی می کند، الی می توانست تروت اسب دیگری را بشنود. او به سرعت یک زیر چشمی از باز شدن مینوسکول در گوشه ای از اصطبل خود می گیرد، و سایه سینوی اریک را می بیند. اریک نزدیک می شود و الی نمی توانست کمکی کند اما متوجه طنابی می شود که به دور گردنش بسته شده است. 

الی با تعجب گفت: «من فکر می کردم شما نمی آیند.» 

الی با غرور در پاسخ می گوید: «بیش از آنچه انتظار می رفت طول کشید تا بفهمم چگونه پایدار را باز کنم، اما قولی دادم که قصد نگه داشتن آن را داشتم.» 

اریک با استفاده از دهان خود، قلاب را به دور میله های درب به اصطبل های الی نوسان می دهد، و شروع به دویدن در جهت مخالف–تا زمانی که طناب آموزش داده شود. اریک می کشد و می کشد و بعد از آنچه برای همیشه به نظر می رسید در شروع به خم شدن می کند و در نهایت، می شکند... مثل شيشه . 

وحشت زده، الی با عجله از اصطبل و به سینه گرم اریک می شود. 

"حالا کجا بريم؟" الی می پرسد. 

اریک اعلام می کند: «هر جا که قلب ما ما را می گیرد.» 

به عنوان نسیم ساحلی می سازد فقط به سرعت به عنوان طعم الی برای جهان واقعی، الی و اریک شنیدن موسیقی جشن نرم بازی در مورد یک شهر دور در راه خود را به ساحل. 

هي اون چيه؟ آیا قرار است ما را بخورد؟!» الی ادعا می کند.

اسب هاتون رو نگه دارين... این فقط موسیقی است.» اریک پاسخ می دهد.

"موسيقي؟" الي سوال ميکنه .

"بله، موسیقی. امواج صوتی wiggling را از طریق بدن شما–ساخت گوش خود را ایستادن و رقص. چرا اون پايين گالوپ نکنيم؟ فقط چند مايل فاصله داره... ما می توانیم با هم بچسبیم، قول می دهم از شما در برابر خطر محافظت کنم.» اریک تاکید می کند. 

الی پاسخ می دهد: «خیلی خوب، من به شما اعتماد دارم، اریک.» 

دو اسب نر enamored canter به غروب آفتاب، با هم–تا زمانی که آنها را به یک زن و شوهر از mares اجرا. 

"هي پسرا، ميخواي ما رو تا جشنواره موسيقي همراهي کني؟" دو مار می پرسند. 

اریک میترز گفت: «در واقع، ما قرار بود با هم برویم.» 

"فانتابولوسا!" الی شعار می دهد 

شما دو تا عجيب غريب هستيد ما ميريم چند تا اسب نر واقعي پيدا کنيم بيا بريم چري... يکي از مارها حرف مي زنه. 

اریک و الی به چراغ ها پرانتز می کنند و تلاش می کنند تا نظرات ستمگرانه مارها را بخندند. 

"مريخ؟ بیشتر شبیه این است که چه کسی اهمیت می دهد؟!» الی می گوید، سعی می کند خلق و خوی را روشن کند. 

"جلوي اون الي رو بگير، ما براي اونا خيلي خوبيم... و به هر حال ، آنچه که من گفتم وجود دارد ––من واقعا می خواهم برای رفتن به دیدن چراغ، شنیدن موسیقی، و با شما باشد" اریک پاسخ می دهد. 

"حق با توست. من می خواهم با شما بیش از حد– و در چشمان درخشان خود را از دست داده, که در آن نور حتی نمی داند که در آن به گزاف گویی," الی زمزمه. 

اسب نرها مدتی به یکدیگر نگاه می کنند. یک تنش نرم وجود دارد، آرامش بخش است. تقریبا ً انگار در آن لحظه، روح شان در هم تنیده است. از آن به بعد نمی دانستند قوس زندگی شان چه مسیری را طی خواهد کرد، اما از یک چیز مطمئن بودند: که با هم خواهد بود. 

یک ماه بعد

الی متوجه همگام شدن نفس اریک با نسیم سرد اقیانوس می شود. او در بستر شن و ماسه موقت خود را حل و فصل، تبدیل به چهره اریک، و فکر می کند به خود––قبل از او اجازه می دهد تا رویاهای خود را حمل او را دور. 

بله، ما با هم به دریا رفته بودیم.

بله، ما موسیقی را با هم شنیده بودیم.

بله، دیدیم که نور خورشید در حال ریختن است.

بله، ما از ظلم درونی و بیرونی متنفر بودیم.

بله، ما اغلب شب و روز می خندیدیم.

آره، داشتيم به هم نگاه ميکرديم.

آره، الان آزادم.

آره، صورت فلکي هاش رو رديابي ميکنم. 

او به هر که می گذرد می گفت: «با من بازی کن» مهم نیست که کسی که او به آنها می گفت، "انتخاب یک بازی به بازی و من آن را به ارزش در حالی که شما. من در عوض چيزي نميخوام، فقط وقت و يه بازي تو. چیزی برای از دست دادن شما وجود ندارد، فقط برای به دست آوردن."

بنابراین مهمان می نشست، یک بازی انتخاب می کرد و بازی می کرد. مهم نيست بازي که اون مرد برنده ميشه دست مهمان را تکان می داد و قبل از اینکه سعی کند نامشان را بپرسد از آنها تشکر می کرد. قبل از اينکه بتونه، اونا ايستاده بودن تا برن يا به کیف پولشون برسند تا پاداش بده و اون مرد بايد جلوشون رو بگيره تا توضيح بده.

"من گفتم که شما فقط باید به دست آورید و من هیچ چیز اگر نه یک مرد از کلمه من است." و بنابراین مرد توصیه مهمان خود را متناسب با هر آنچه که ممکن است که آنها را ails. همیشه عجیب خاص و فوق العاده مبهم، مهمان را ترک گیج به ندرت برای یک بازی دیگر بازگشت. هر چند نصيحت هميشه ضروري ميشه هیچ کدام بدون نیاز به چیزی ثابت بازی, برخی از زندگی عشق خود را, دیگران کار خود را, همه را از دست بدهند و همه کمک خود را دریافت کنید. در زمان مهمان یک بار دیگر پیشنهاد به حداقل پرداخت هزینه برای یک قهوه اما همیشه رد می شود. اون مرد اونجا بود تا کمک کنه . این مهمانان را ترک تعجب چه می تواند کارت و backgammon درآمد پسر؟

تعداد بسیار کمی دوباره به بازی باز می گشتند، با این حال، هیچ کدام بیش از دو بار برنگشتند. برخی باید چیز جدیدی به آنها گفته می شد، برخی دیگر یکسان بودند و بقیه آرزو می کردند که چیز دیگری به طور کامل گفته شود. هيچکدوم شون هيچوقت از پايان بازي رد نميشدن

اون زندگي تنهايي داشت، مرد کارت توي کافه. او روزهایش را صرف گفتن آنچه را که باید بدانند برای حل مشکلاتشان می کرد اما هرگز خود او را نمی دانست. او هرگز نامی به عنوان او هرگز برای آن خواسته شد. هر روز همان روز آخر را تکرار می کرد.

طبق معمول مرد کارت همان صندلی را گرفت، یک میز در گوشه ای، و همین پیشنهاد را به هر که گذشت داد. با گذشت فصل ها، کدو تنبل و خفاش وجود داشت چرا که یک غریبه که در کارت نورد می شد مرد می توانست تغییری در هوا احساس کند. بوی لاته های ادویه کدو تنبل هوا را پر کرد اما او در حالی که این غریبه وارد می شد از نگهبانی گرفتار شد. او مستقیم به سمت مرد کارت رفت، کت زغالی اش تضادی با دارچین یکی از مردها داشت. مرد کارت فکر "زمان برای برنده شدن برنده". اما يه چيزي وقتي اين مرد نشست احساس ميکرد تغییر باد از کافه عبور کرد. همان طور که بازی خود را انجام می کردند، هر کدام به تساوی ختم می شدند. نه یک بازی تنها برنده شد اما چنین زمان کمی باقی مانده به عنوان آنها در خارج از پنجره ها در آسمان شب تاریک به عنوان کت زغال چوب خود را نگاه کرد. يه رنگ زيبا به چشم. همونطور که اونا آخرين کارت هاشون رو سر و کار دارن مرد کارت ميتونست بگه يه چيزي بالا اومده آنها بهترین بازی خود را، یکی یکی، اما در پایان این غریبه برنده شده است. لبخندی زد و از او به خاطر بازی تشکر کرد که این غریبه به شب بیرون می رفت. همانطور که مرد کارت در نهایت شکست خورد او در آنجا در شوک نشست. مدتی آنجا نشست تا یک بار دیگر اخراج شد. همانطور که مرد کارت قرار دادن کارت های خود را دور او متوجه ارقام نوشته شده بر روی یکی از آخرین کارت. شماره غریبه... شايد يه بار ديگم ببينتش 

حالا مهمانان مرد کارت هیچ وقت شماره اش را نخواسته بودند، اسمش را خواسته بودند، کسانی که چیزی خواستند فقط یک بازی دیگر خواستند. آنها هم هیچ وقت چیزی ارائه ندادند، بنابراین قلم خراشیده شده به کارت بازی به همان اندازه عجیب بود که خود مرد به هر کسی جدید به کافه بود. هیچ دقیقا نمی دانست که مرد با شماره تلفن چه می کند، هیچ نمی دانست که تلفن دارد یا نه، اما چیزی که مردم می دانستند این بود که روز بعد، غریبه برگشت. هنوز هم سپیده دم کت زغالی خود، یک روز طولانی دیگر از بازی های کارت آغاز شد.

باز هم هر بازی با تساوی به پایان رسید. مرد کارت سعی کرد توصیه های بسیار مورد نیاز مستیک را که هر دیگری دریافت می کرد به غریبه بدهد، اما غریبه قبل از اینکه مرد بتواند صحبت کند، بازی جدیدی را آغاز می کرد. او نمی توانست وسط بازی به غریبه بگوید، آن ها قوانین نبودند و تا زمانی که بازی تمام نشد نمی دانست چه باید بگوید. دیدن به روح او به همان اندازه یک علم بود که یک هنر بود. بنابراین هر بازی به تساوی ختم می شد و با لبخندی بازیگوش غریبه بازی جدیدی را آغاز می کرد. روز کشیده در، بازی پس از بازی، نه برنده شدن و نه باخت. در طول بازی ها غریبه صحبت می کرد و سوالاتی می پرسید که هیچ بازیکن دیگری به خود زحمت نمی داد بپرسد. یک نفس هوای تازه به مرد کارت تنها بود.

برای یک هفته یا بیشتر، شاید حتی طولانی تر، این بود که چگونه آن را رفت. به زودی غریبه تنها جفتی نبود که در طول بازی ها صحبت می کرد. صحبت های آن ها خوشایند بود و سپس در روز پایانی، پس از بازی پایانی، بالاخره کسی برنده شده بود. غریبه کارت هایش را پایین آورد و دستش را بیرون گرفت. غریبه اولین نفر از مهمانان مرد کارت شد که او را بهترین کرد و در حالی که مرد می رفت تا به غریبه بگوید به چه توصیه جادویی نیاز دارد، خودش را پیدا کرد که خالی ترسیم می کرد.

"تو به مردم نصيحت ميکني، درسته؟" غریبه پرسید: «وقتی برنده می شوید چیزی را به مردم بگویید که باید بدانند. خب من بردم، پس فکر کنم يه چيزي بهت بگم. فردا به ساحل بروید و در سحرگاه شنا کنید.» و با آن غریبه ایستاد و قبل از گرفتن کت زغالی اش و ترک کافه از مرد کارت تشکر کرد.

مرد مرموز خود را احساس سبکی در قفسه سینه اش پیدا کرد. او فکر می کرد: «آیا دیگران وقتی به روح شان نگاه می کنم این احساس را دارند؟» با وجود عجیب بودن اوضاع، صبح روز بعد، پنج دقیقه تا باز شدن کافه، مرد نه در بلکه روی شن ایستاد. او همان کت و شلوار را می پوشید، کت و شلوار دارچین-قهوه ای بسیار محو شده. او مرتب قطعات را یکی یکی خارج کرد و به دریا وادی کرد.

برای اولین بار از زمانی که برای اولین بار ظاهر شد، مرد کارت به کافه بازنگشت. او نصيحت مجاني خود را به کسانی که نام او را نپرسيدند نداد. حداقل برای آن یک روز، زندگی مرد کارت خودش بود. برای چند بار به عنوان مرد به زندگی دیگری نگاه کرده بود، مشاوره در مورد عشق داده بود، او هرگز ندیده بود آنچه که او نیاز داشته است. با بالا رفتن خورشید در آسمان، مرد عجیب کارت بازی یک بار دیگر کت و شلوار دارچین خود را سپیده دم کرد و به جیب هایش رسید. او بیرون کشید، نه عرشه ۵۲ کارت ش، بلکه یک کارت واحد با یک خط اعداد که با قلم به آن خراشیده شده بود.

مشتریان در کافه در ابتدا حضور او را از دست می دهند، اما به زودی مرد غیرمعمول را با روال غیرمعمول فراموش می کردند. آنها متوجه دو مرد با لباس زغال چوب و کت دارچین که شروع به مکرر کافه با هم، گرفتن یک صندلی در نزدیکی پشت به بازی یک بازی کارت...

او هر روز از خواب بیدار می شود تا همان زندگی معمول زندگی در بدن است که خود او نیست. با این حال، این همه زمانی تغییر می کند که ساعت به ۱۲ ضربه بزند و او بتواند در دنیای آفرینش خود به خواب رود. روزهایش به آرامی پیش می رود، اما فکر اینکه بتواند واقعاً خودش در رویاهایش باشد، چیزی است که او را ادامه می دهد. اطلس در نوزادی بسیار سخت بود و از خوابیدن خودداری می کرد و ساعت ها در پایان گریه می کرد. پادشاه و ملکه هفته ها تلاش کردند تا این کار متوقف شود اما باید برای کمک به جادوگر قلعه تکیه می کردند. او یک حسادت را روی تختش قرار داد تا هر بار که ساعت به ۱۲ اطلس ضربه می بزند به خواب عمیقی بیفتد و بتواند دنیای خودش را از طریق رویاهایش خلق کند.

با بزرگتر شدن، رویاهایش شدیدتر شد، وقتی به خواب رفت این شاهزاده خانم جوان شاد زیبا با موهای خوشه بندی ضخیم طلا در اطراف گوش هایش و درخشان ترین چشمان سبز که تا به حال خواهید دید بود. با این حال هنگامی که او بیدار می شود، او مخالف آنچه که او می خواهد به بیشتر است. این سرخوردگی از قادر نبودن به خود واقعی خود را باعث اطلس دیوانه. او از کسی که این نعمت و این نفرین را به او داد کمک می خواهد. 

یک شب اطلس به سمت سیاه چال ها سرگردان شد و جادوگر قلعه را پیدا کرد. اطلس بیشتر برای خود نگه داشته می شد و کلمه ای در مورد آنچه واقعاً در داخل می جریان داشت در میان نمی گذاشتند، اما چیزی در مورد راحتی جادوگر وجود داشت که باعث شد او به روی او باز شود. او مبارزات خود را توضیح داد و به دنبال توصیه هایش در مورد اینکه چه باید کرد. او پیشنهاد تغییر طلسم را داد تا اطلس بتواند برای همیشه در داخل رویایش بماند، اما باید خانواده و زندگی اش را پشت سر بگذارد. اطلس به این فکر تعمق می کرد و خود را با سعادت خیره به آینه تصور می کرد که پر جنب و جوش ترین سایه رژ لب قرمز را به کار می برد و زیبایی او را در آینه تحسین می کرد. کاري که حتي نميتونست تصور کنه که توي زندگي واقعي اش انجام بده او از جادوگر زمان خواست تا به پیشنهادش فکر کند، اما توضیح داد که چگونه قرار است طلسم نیمه شب در تولد ۱۸ سالگی اش در ۲ هفته منقضی شود. 

آن شب، قبل از رختخواب، اطلس نشست و به سقف خود نگاه می کرد که به زیبایی با تصاویری از کفترهای سفید، پشت، مزارع پهن نقاشی شده بود و تمام یک ردیف را درو می کرد. او تصمیم خود را تعمق می کرد، به هر دو گزینه نگاه می کرد و امکانات آنچه می تواند رخ دهد را وزن می کرد. از یک سو به نوعی از زندگی اش لذت می برد. دوستانش را دوست داشت، قلعه اش را دوست داشت، اتاقش را دوست داشت و پدر و مادرش را دوست داشت. او سگ و پیشخدمتش را دوست داشت اما بیشتر از همه رویاهایش را دوست داشت. بنابراین، از سوی دیگر، در رویاهایش، او می تواند کسی باشد که واقعا ً بود. او دیگر اطلس نبود، بلکه آریا بود. زندگی آریا به اندازه سرگرم کننده نبود اما حداقل برای او بود. در رویاهایش، اگرچه خانواده واقعی اش آنجا نبودند، اما اتاقش را دوست داشت و قلعه اش را دوست داشت. او آرزو می کرد و آرزو می کرد که بتواند آریا در زندگی واقعی باشد. اما، اون ترسيده بود. هیچ دیگری که تا به حال در داستان های پری ملاقات یا خوانده بود تا به حال چنین کار دیوانه وار انجام نداده بود. به نظر می رسید هر دیگری دقیقاً همان طور که هستند خوشحال باشد که اطلس را سرخورده کرد. چرا اون تنها کسي بود؟ چرا اينقدر تنها بود؟ او فکر می کرد این افکار در حالی که شروع به رانش آهسته به خواب می کرد، درست همان طور که شب های زیادی قبل داشت به آریا تبدیل می شد.

صبح به صدای آمدن مادرش به اتاقش بیدار شد و گفت که امروز یک بازدید کننده از پادشاه دو پادشاهی بر سر دارند. مادرش از ۱۸ سالگی اطلس و اداره پادشاهی عصبی بود، بنابراین می خواست او را به پادشاه جدید دیگری به نام رابرت جوان که تازه ۱۹ ماه پیش ۱۹ ساله شده بود معرفی کند. از پنجره اش بیرون را نگاه کرد و آه کشید.

"چگونه من قرار است به یک پادشاه،" او فکر کرد، "زمانی که من حتی واقعا یک شاهزاده نیست؟"

او دید که خورشید در حال تیراندازی گسترده درخشش زرشکی آن است، چرا که از پادشاهی او بالا می رفت. با رسیدن رابرت، چیزی در مورد او احساس آشنایی می کرد. آن ها در اتاق ناهارخوری با هم ملاقات کردند چرا که آشپز سلطنتی فوق العاده ترین صبحانه را بیرون آورد و رابرت به او نگاه کرد و لبخند زد. برای یک مرد جوان صدای کاملاً بالایی داشت. اطلس در حالی که با آشفتگی درونی اش مبارزه می کرد، از آسایش رابرت در اعتماد به نفسش ضربه خورد.  او نمی توانست کاملا انگشت خود را بر روی آنچه در آن بود قرار داده است اما او تقریبا احساس می کرد که او رابرت را در یک رویا ملاقات کرده است. 

بعد از صبحانه برای پیاده روی در باغ کاخ رفتند. رابرت رهبری می کرد که انگار قبلاً این مسیر را طی کرده است. آن ها خود را در حیاط کاخ، رو به بزرگترین پنجره کل قلعه، با آبشار کوچکی که به حوضچه زیر جریان دارد، پیدا کردند. پنجره با تراکم برکت داده می شد و مانند آبی ترین آبی که از طریق میش باران دیده می شد، بازتاب ها روشن بود.

رابرت که اینقدر بی رحم ظاهر شده بود، به شدت صحبت کرد: «من جادوی جادوگر را در تمام طول راه از پادشاهی ام احساس کردم.»

اطلس بالا را نگاه کرد، شوکه شد. بزرگترین راز او رویاهایش بود. پس به نظر می رسید رابرت چگونه با چنین نیرویی به سمت او کشیده شده است؟

رابرت گفت: "قبل از اينکه پادشاه بشم من يه پرنسس بودم" جادوگر همان جادو را روی رویاهایم اجرا کرد، اما من طلسم را شکستم.»

آلتاس مبهوت به او نگاه کرد: «چگونه رویایتان را به حقیقت پیوست؟» پرسید.

رابرت در پاسخ گفت: «با نترس بودن». 

شاهزاده جوان اطلس با رابرت روبه رو شد، آنقدر بدبخت و محفوظ، چشمان اشازی اش با اشک های احمقانه نیمه رو به رو شد. رابرت سپس از اطلس خواست که با بازتاب او روبرو شود و با مردد نگاهش را بالا می آورد. با توجه گرم آریاس ملاقات کرد، چشمانش پر از همان اشک های احمقانه شاهزاده خانم در بازتاب بود.

رابرت به اطلس روی می آورد و می گوید: «من تو را می بینم. من زمانی بدبخت و محفوظ بودم و به بازتابی مثل این رسیدم تا ببینم باید چه کسی باشم.»

همه چیز به جای خود افتاد، آریا متوجه شد که نیازی به از دست دادن خانواده اش برای تبدیل شدن به ملکه ای که همیشه قرار بود باشد ندارد. آریا در ادامه با غرور زیادی در کنار خانواده سپاسگزارش که به اندازه قبل از او حمایت و دوستش داشتند، بر پادشاهی خود حکومت کرد.

با موهایی از خوشه بندی ضخیم طلا دور گوش هایش،

و چشمان اشقاف نیمه با اشک های احمقانه

مانند آبی ترین آب دیده شده از طریق mists از باران: -

گونه های کمرنگ که در آن هیچ بوسه ای لکه اش را ترک کرد،

قرمز زیر لب کشیده شده از ترس عشق،

و گلوي سفيد سفيد تر از سينه کبوتر .

افسوس! افسوس! اگر همه باید بیهوده باشد. -

پشت، میدان های گسترده، و درو همه یک ردیف

در گرما و زحمت زحمت کار به صورت پوشیدنی،

به هیچ صدای شیرین از خنده و یا از لوت.

خورشيد داره درخشش زرشکیش رو پهن ميکنه

با این حال ، پسر رویاها : و نه می داند که شب nigh است ،

و در شب، هیچ مردی میوه را جمع نمی کند.