مدرسه راهنمایی | ۶-۸

^{نوشته‌ی دان اسمیت، مدیر مدرسه راهنمایی}

^{من بیشتر از اینکه به ظاهرم اهمیت بدم، تحت تاثیر قرار می‌گیرم
از آنجایی که من توانایی مصرف محتوای یک کتاب را دارم
صدایم در حال تغییر است و همینطور قد من.
شب و روز به دوستی فکر می‌کنم
تصمیم درست به ندرت واضح است
و خیلی وقت‌ها فقط می‌خواهم ناپدید شوم
بعضی وقتا، احساساتم رو عیان و آشکار ابراز می‌کنم
بعضی وقت‌ها وانمود می‌کنم که هیچ چیز من را آزار نمی‌دهد
پذیرفته شدن بین بچه‌های باحال اغلب مشکل منه
و بسیاری از چیزهایی که باید کوچک باشند، اکنون از زندگی بزرگترند.
بسیاری از اوقات، من بیش از حد بر پیامدی که برایم پیش می‌آید، تأکید می‌کنم
و رفتار من که باعث اون روز شد رو کمتر از حد واقعیش نشون بده
خیلی وقت‌ها وقتی پدر و مادرم می‌پرسند «روزت چطور گذشت؟» مثل یک کتاب باز می‌شوم.
بعضی وقت‌ها، فقط چیزهایی را که می‌خواهم بدانند با آنها در میان می‌گذارم
تکالیف مدرسه دیگر مثل قبل آسان نیست، و من شروع به شک و تردید کرده‌ام
و بعضی وقتا برای حل کردنش به کمی حمایت نیاز دارم
گاهی اوقات، بر اساس رشد شناختی، انتخاب‌های بدی می‌کنم.
و وقتی مردم از من می‌پرسند: «چرا این کار را کردی؟» من واقعاً و حقیقتاً، نمی‌دانم... پس...
حدس می‌زنم باید در مدرسه راهنمایی باشم}

^{می‌دونی... زمانی که جادو هنوز وجود داره و با یه اشاره می‌تونم
خودم را به قلمرویی ببرم که در آن زمان وجود ندارد
زمانی که خلاقیت من در بالاترین حد خود است
و من با بیشترین پشتکار، راه‌حل‌های «خارج از چارچوب» را دنبال می‌کنم
تبدیل شدن به یک بزرگسال در این گذار، دنیایی دور از دسترس است
این زمانی است که رزومه تحصیلی من در نتیجه کسب مهارت ساخته می‌شود.
اگرچه هنوز به بالاترین پتانسیل خود نرسیده‌ام
رشدی که تجربه می‌کنم نمایی خواهد بود
جایی که مسیرهای عصبی با گذشت سال‌ها باز می‌شوند
و من بر هر مانعی غلبه می‌کنم و از هر آزمونی سربلند بیرون می‌آیم
جایی که معلمان عرفانی هستند - بزرگترین در سرزمین
مدرسه راهنمایی مثل هاگوارتز است و ماگل‌ها اصلاً نمی‌فهمند
چطور می‌توانم شاگرد جدید کلاس ششم باشم و در عین حال پسر ناکجاآبادی هم باشم؟
تا هفتم تبدیل به یک دختر قهوه‌ای رویاپرداز می‌شوم و تا هشتم تبدیل به یک مونتاگ یا کاپولت می‌شوم
جایی که رهبری من در حال جوانه زدن است، همانطور که مهارت‌های ورزشی من در حال شکوفایی است
جایی که بتوانم در یک فضای سازنده جادو کنم، یا رقص، بازیگری، آثار هنری یا آواز من بتواند شما را به وجد بیاورد.
و می‌دانم که سردرگمی، شک به خود و عدم تعادل به من نزدیک خواهد شد
اما وقتی گرد و غبار فرو می‌نشیند، متوجه می‌شوم که درست همان جایی هستم که قرار بود باشم.
و اگر روزی از خودم بپرسم، چطور تا این حد باحال شدم؟
با اراده‌ی راسخ به آینه نگاه می‌کنم، به خودم نگاه می‌کنم و می‌گویم،
حدس می‌زنم باید در مدرسه راهنمایی باشم}